Het schrijver zijn is aangeboren. Je leert op school de regels van de taal en ook word je daar aangespoord om bijvoorbeeld een opstel te schrijven, of - later op de universiteit - leert men je hoe je te bekwamen in het schrijven van essays of andere tekstvormen, je taalbeheersing scherp je aan door veel te lezen en te leren over taal en literatuur en door de jaren heen heb je menig literair idool, maar wie schrijver is, beseft dat al voordat hij in opdracht van de juf officieel ook maar één woord op papier heeft gezet. Tenminste, zo zit het bij mij, als ik terugkijk tot mijn meest prille levensjaren.

In 1999 ging ik er (eindelijk) eens goed voor zitten om een roman te schrijven. Het tot stand brengen van zo'n eigen universum is een prachtige reis. Het werd een novelle, met de titel 'Omfloerst'. Een tot nu toe onuitgegeven verhaal over een priester die zich als zondaar beschouwt en die besluit om zichzelf de dopen in het helende water van de rivier de IJssel. Pas mijn derde roman heb ik "onder eigen beheer" via het platform Brave New Books uitgegeven: 'Bestierd' (in 2015). De vijfde, wellicht al publicabel, zou zo maar eens binnen nu en een half jaar kunnen verschijnen.

Het uitgeven van een dichtbundel is voor mij lichtvaardiger: in 2014 verscheen 'April of het gevecht met de dageraad', in 2017 'Het staal der vaagheid' en in 2020 'Het luchtruim behoort de gevederden toe'.

Wat essays betreft zijn mijn teksten voornamelijk te vinden op de website van 'Tzum'. Wie verder zoekt, zal ze aantreffen in de literaire tijdschriften 'Idélirium' en 'KwarTaal'. Beide zijn echter van ruim voor het digitale tijdperk, en het betreft hier dus papieren collectors-items.